زهر هجر

 

جانا تو را که گفت که احوال ما مپرس 

بیگانه کرد و قصه ی هیچ آشنا مپرس 

زآنجا که لطف شامل و خلق کریم توست 

جرم نکرده عفو کن و ماجرا مپرس 

خواهی که روشنت شود احوال سوز ما 

از شمع پرس قصه ز باد هوا مپرس 

نقش حقوق خدمت و اخلاص و بندگی 

از لوح سینه محو کن و نام ما مپرس 

هیچ آگهی ز عالم درویشی اش نبود 

آن کس که با تو گفت که ئرویش را مپرس 

از ذلق پوش صومعه نقد طلب مجوی 

یعنی ز مفلسان سخن کیمیا مپرس 

در دفتر طبیب خرد باب عشق نیست 

ای دل به درد خو کن و نام دوا مپرس 

ما قصه ی سکندر و دارا نخوانده ایم 

از ما بجز حکایت مهر و وفا مپرس 

حافظ رسید موسم گل معرفت مگوی 

دریاب نقد وقت و ز چون و چرا مپرس. 

 

درد عشقی کشیده ام که مپرس 

زهر هجری چشیده ام که مپرس 

گشته ام در جهان و آخر کار 

دلبری برگزیده ام که مپرس 

آنچنان در هوای خاک درش 

میرود آب دیده ام که مپرس 

من به گوش خود از دهانش دوش 

سخنانی شنیده ام که مپرس 

سوی من لب چه میگزی که مگوی 

لب لعلی گزیده ام که مپرس 

بی تو در کلبه ی گدایی خویش 

رنج هایی کشیده ام که مپرس 

همچو حافظ غریب در ره عشق 

به مقامی رسده ام که مپرس.