پسرک پدربزرگش را تماشا کرد که نامه ای می نوشت.
بالاخره پسرک پرسید: ماجرای کارهای خودمان را مینویسید؟ درباره ی من مینویسید؟
پدربزرگش از نوشتن دست کشید و لبخندزنان به نوه اش گفت: درسته درباره تو مینویسم اما مهمتر از نوشته هایم مدادی است که با آن مینویسم. میخواهم وقتی بزرگ شدی مانند این مداد شوی.
پسرک با تعجب به مداد نگاه کرد و چیز خاصی در آن ندید و گفت: اما این هم مثل بقیه مدادهایی است که دیده ام.
پدربزرگ گفت: بستگی داره چطور به آن نگاه کنی. در این مداد 5 خاصیت است که اگر به دستشان بیاوری٫ تا آخر عمرت با آرامش زندگی میکنی.
صفت اول:
میتوانی کارهای بزرگ کنی اما نباید هرگز فراموش کنی که دستی وجود دارد که حرکت تو را هدایت میکند. اسم این دست خداست. او همیشه باید تو را در مسیر اراده اش حرکت دهد.
صفت دوم:
گاهی باید از آنچه مینویسی دست بکشی و از مدادتراش استفاده کنی. این باعث میشود مداد کمی رنج بکشد اما آخر کار٫ نوکش تیزتر میشود. پس بدان که باید رنجهایی را تحمل کنی چرا که این رنج باعث میشود انسان بهتری شوی.
صفت سوم:
مداد همیشه اجازه میدهد برای پاک کردن یک اشتباه از پاک کن استفاده کنیم. بدان که تصحیح یک کار خطا٫ کار بدی نیست. درواقع برای اینکه خودت را در مسیر نگهداری مهم است.
صفت چهارم:
چوب یا شکل خارجی مداد مهم نیست٫ زغالی اهمیت دارد که داخل چوب است. پس همیشه مراقب درونت باش چه خبر است.
صفت پنجم:
همیشه اثری از خود به جا میگذارد. بدان هر کار در زندگی ات میکنی ردی به جا میگذارد و سعی کن نسبت به هر کاری میکنی هوشیار باشی و بدانی چه میکنی.
یارب چه بسی جرم و گناهم دیدی
رسوائی من به رحمتت پوشیدی
امید من است و بخشش روز جزا
جز درگه تو نیست مرا امیدی
امشب شب قدر است و من قدری ندارم
بحر دل آلوده ی خود بیقرارم
امشب شب قدر است و یک دنیا فقیرم
بیمارم و محتاج و در غفلت اسیرم
من آمدم با کوله بار، بار زشتم
تا رنگ زهرائی بگیرد سرنوشتم
ای کاش میمردم شب قدرت نبینم
من باعث درد نگاری مهجبینم
چون نامه اعمال من بیند سحر گاه
بر حالت آلوده من میکشد آه
امشب بیا و کار دل را چاره بنما
مکتوب اعمال بدم را پاره بنما
رزق من امشب بهتر از صد سال گردد
گر یوسف زهرا ز من خوشحال گردد
گر او بخواهد بنده تو میشوم من
گر او نخواهد راه غفلت میروم من
امشب بیا و آرزویم را روا کن
او را به یاد ما، تو مشغول دعا کن
با کوهی از حاجت به در گاهت نشستم
در لیلة القدر علی دل بر تو بستم.
التماس دعا
یه عمری همه ی دنیا رو گشتم
به دنبال یه عشق صادقونه
یه عشقی که بسازه دل رو از ما
بشه تنها چراغ توی خونه
یه عمری پی عشق بی هوس دویدم
به دنبال یه عشق بی بهونه
یه عشقی که بشه مرهم زخمام
نشه بدتر نمک رو زخم کهنه
تو شبهایی که جای دست پر مهر
چیزی به جز یه دنیا اشک ندیدم
یکی اومد که دوست داشتن می فهمید
منو از اون من خسته جدا کرد
یکی اومد که با احساس پاکش
تموم زخمامو یهو دوا کرد
تا وقتی که همه تنهام گذاشتن
با لبخندش منو از من جدا کرد
برای عاشقی عشقمو دادم
خیال کردم فقط عشقه می مونه
ولی جای تموم اون همه عشق
واسم موندش فقط، بغض شبونه
برای عاشقی، ما کم نذاشتیم
خدا هم خوب اینو، خودش میدونه
با اینکه دلم رو همه شکستن
می خونم باز هنوز هم عاشقونه
می خونم با خودم دیگه بریدم
دیگه به آخر جاده رسیدم...
سلام به دوستای عزیزم که منو هیچ وقت تنها نمیذارن. همه تون رو دوست دارم.
در قسمت کامنتها عزیزانی زحمت کشیدند و شعرهایی بسیار زیبا گذاشتند، منم این شعرهای زیبا رو اینجا نوشتم تا همه شما دوستای خوبم بخونیدش و اگه خواستید به وبلاگ این دوستای خوبمون نیز سری بزنید. آدرس وبلاگشون در آخر شعر درج شده است. شاد باشید.
سر میکشم در آینه، حیرانم از خودم
بر من چه رفته است که پنهانم از خودم
خود را مرور میکنم و فکر می کنم
من جز حدیث رنج چه میدانم از خودم
عمری است هرچه میکشم از خویش میکشم
باید دوباره روی بگردانم از خودم
هر روز میروم سر آن کوچهی قدیم
آنقدر پرشتاب که میمانم از خودم
امشب چگونه از تو بگویم برای خویش
قلبم شکسته از تو پشیمانم از خودم
پیام
دلم از نرگس بیمار تو بیمارتر است
چاره کن درد کسى کز همه ناچارتر است
من بدین طالع برگشته چه خواهم کردن
که ز مژگان سیاه تو نگون سارتر است
گر تواش وعده دیدار ندادى امشب
پس چرا دیده من از همه بیدارتر است؟
هر گرفتار که در بند تو می نالد زار
مى برد حسرت صیدى که گرفتارتر است
عقل پرسید که دشوارتر از مردن چیست
عشق فرمود فراق از همه دشوارتر است
محمد
سکوت کوچه های تار جانم، گریه میخواهد
تمام بند بند استخوانم گریه میخواهد
بیا ای ابر باران زا، میان شعرهای من
که بغض آشنای آسمان گریه میخواهد
چنان دق کرده احساسم میان شعر تنهایی
که حتی گریه های بی امانم، گریه میخواهد
محمد
http://tandisemohammad.blogfa.com
باور نکن تنهایی ات را
تا یک دل و یک درد داریم
تا در عبور از کوچه عشق
بر دوش هم سر می گذاریم
دل تاب تنهایی ندارد
باور نکن تنهایی ات را
هر جای این دنیا که باشی
من با توام تنهای تنها
من با توام هر جا که هستی
حتی اگر با هم نباشیم
حتی اگر یک لحظه،یک روز
با هم در این عالم نباشیم
این خانه را بگذار و بگذر
با من بیا تا کعبه دل
باور نکن تنهایی ات را
من با توام منزل به منزل...
حوکا
یک آواز میتواند لحظهای را برانگیزد
یک گل میتواند رویایی را بیدار کند
یک درخت میتواند آغازگر جنگلی باشد
یک پرنده میتواند پیام آور بهار باشد
یک لبخند آغازگر دوستی است
یک دست گرفتن ترفیع دهنده روح است
یک ستاره میتواند کشتیای را در دریا هدایت کند
یک کلمه میتواند هدفی را شکل دهد
یک پرتو آفتاب اتاقی را روشن میکند
یک شمع ظلمت را تباه میسازد
یک تبسم بر نومیدی غلبه میکند
یک قدم میبایست شروع کننده هر سفر باشد
یک کلمه میبایست آغازگر نیایشی باشد
یک امید روحهامان را به اوج میرساند
یک نوازش میتواند توجه به تو را نشان دهد
یک صدا میتواند با فرزانگی طنین بیفکند
یک قلب میتواند حقیقت را بشناسد
یک زندگی میتواند تفاوت را بوجود آورد.